I call bullshit
Het idee dat hier achter zit, is dat wanneer een jachthond vlees als dagelijkse voeding of als beloning zou krijgen, hij het geschoten wild niet meer zou apporteren maar zou willen opeten.
Er zijn een aantal argumenten om dit tegen te spreken
1/ Onze honden kunnen perfect een onderscheid maken tussen diverse contexten. De context waarbij ze eten krijgen is helemaal anders dan degene waarbij ze geschoten wild moeten apporteren. Elke context triggert een andere actie bij een hond. Keuken + eetbakje + klaarmaken van eten = jammie jammie.
Bos + wild + schot = geschoten stuk wild apporteren.
2/ Een goed opgeleide jachthond kent het apporteerpatroon.
Apporteren is een aaneenschakeling van verschillende acties, waarbij de ene actie telkens getriggerd wordt door de voorgaande actie.
Schot = kijken = vertrekken als de geleider vraagt om te vertrekken = stuk wild zoeken = stuk wild vinden = stuk wild oprapen = omdraaien en stuk wild meenemen = stuk wild in de hand van de geleider brengen. Als deze acties op een rustige en opbouwende manier aangeleerd worden zonder de hond te forceren, hoeft het lerenapporteren echt geen huzarenstukje te zijn…
3/ Onze jachthonden zijn (hopelijk) goed verzorgd en krijgen (hopelijk) voldoende eten.
Als er al een reden zou zijn waarom een jachthond toch overgaat tot het eten van het geschoten wild, dan kan ik alleen maar bedenken dat dat is omdat hij honger zou hebben. Maar in alle eerlijkheid heb ik dat nog nooit gezien
Ik vertel graag nog een anekdote over een cursist die ik meer dan 10 jaar geleden mocht begeleiden. De man in kwestie had een Beaglepupje waarmee hij graag op groot wild wilde jagen. Aangezien een recall voor zulke honden onmisbaar is, had ik voorgesteld om die te koppelen aan een lekker stukje vlees. Die man wilde daar echter niet van weten want zijn hond zou anders tijdens de jacht ook het vlees willen opeten… Les na les zag ik hoe moeilijk het was om de pup gemotiveerd te houden. De frolicsnoepjes waren echter geen succes… Af en toe gaf ik de subtiele hint om toch eens vlees mee te brengen, maar ik botste telkens op een muur. (Nu zou ik trouwens niet meer zo subtiel zijn). Resultaat: na de lessenreeks kon ik alleen maar vaststellen dat er zeer weinig connectie was en dat het hondje niet gemotiveerd was om samen te werken. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen…
Het idee dat hier achter zit, is dat wanneer een jachthond vlees als dagelijkse voeding of als beloning zou krijgen, hij het geschoten wild niet meer zou apporteren maar zou willen opeten.
Er zijn een aantal argumenten om dit tegen te spreken
1/ Onze honden kunnen perfect een onderscheid maken tussen diverse contexten. De context waarbij ze eten krijgen is helemaal anders dan degene waarbij ze geschoten wild moeten apporteren. Elke context triggert een andere actie bij een hond. Keuken + eetbakje + klaarmaken van eten = jammie jammie.
Bos + wild + schot = geschoten stuk wild apporteren.
2/ Een goed opgeleide jachthond kent het apporteerpatroon.
Apporteren is een aaneenschakeling van verschillende acties, waarbij de ene actie telkens getriggerd wordt door de voorgaande actie.
Schot = kijken = vertrekken als de geleider vraagt om te vertrekken = stuk wild zoeken = stuk wild vinden = stuk wild oprapen = omdraaien en stuk wild meenemen = stuk wild in de hand van de geleider brengen. Als deze acties op een rustige en opbouwende manier aangeleerd worden zonder de hond te forceren, hoeft het lerenapporteren echt geen huzarenstukje te zijn…
3/ Onze jachthonden zijn (hopelijk) goed verzorgd en krijgen (hopelijk) voldoende eten.
Als er al een reden zou zijn waarom een jachthond toch overgaat tot het eten van het geschoten wild, dan kan ik alleen maar bedenken dat dat is omdat hij honger zou hebben. Maar in alle eerlijkheid heb ik dat nog nooit gezien
Ik vertel graag nog een anekdote over een cursist die ik meer dan 10 jaar geleden mocht begeleiden. De man in kwestie had een Beaglepupje waarmee hij graag op groot wild wilde jagen. Aangezien een recall voor zulke honden onmisbaar is, had ik voorgesteld om die te koppelen aan een lekker stukje vlees. Die man wilde daar echter niet van weten want zijn hond zou anders tijdens de jacht ook het vlees willen opeten… Les na les zag ik hoe moeilijk het was om de pup gemotiveerd te houden. De frolicsnoepjes waren echter geen succes… Af en toe gaf ik de subtiele hint om toch eens vlees mee te brengen, maar ik botste telkens op een muur. (Nu zou ik trouwens niet meer zo subtiel zijn). Resultaat: na de lessenreeks kon ik alleen maar vaststellen dat er zeer weinig connectie was en dat het hondje niet gemotiveerd was om samen te werken. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen…
